Dr.Jekyll & Mr. Hide – Bülbülo & Gülo

Hiddetim de, sevgim de çok şiddetlidir benim. Deli Anne dediysem boşuna değil. Hiçbir duyguma sükunet hakim değildir, hep karmaşık ve hep en uçlardadır hissettiklerim. Hiçbir işte ortalamayı yakalayamadığım gibi ne sevgide, ne öfkede normal sayılan sınırlar içinde kalmayı da beceremedim. Hep bir aşırılık, hep bir kaçkınlık hakimdir duygularıma. Üstelik tezcanlıyım da, varın siz düşünün gerisini gayri. Haliyle alabildiğine tutarsız, gel gitli, bir an son derece zarif, nahif kişi, bir an kaba bir deli, bir an alabildiğine sevecen; son derece müşfik, bir an derhal yanından kaçınılası bir yaban öküzü gibiyimdir. Üstelik bu karşıtlıklar arasındaki geçişler öyle sanıldığı gibi uzun da sürmez. Göz açıp kapayıncaya kadar ki sürede, şekil değiştirebilirim. Hatta bir dakikada bir müşfik ve bir deli arasındaki o uzun mesafeyi de katedebilirim. Sanırsınız ki Dr.Jekyll & Mr.Hide misali bir iksire sahibim.

Şimdi varın, bu nevrotik geçişlerin, anneliğe düşen keskin izdüşümlerini hayal edin. Sizin hayal ettiğinizi düşünürken dahi ben ürperdim, kendimden haya ettim.

Selim’e yaklaşımım da aynen bu şekildedir. Bir an aşktan son derece coşkun, hatta taşkın bir halde bulurum kendimi, bir an, ki bu an kazayla yere bir şey dökülmesi gibi basit bir eylem de olabilir, az önceki sevecenlikten gayet uzak, buz gibi, soğuk ve delirmiş bulurum kendimi. 

Selim’i severken sevmelere doyamam. İlk göz ağrımdır zira. Bağıra çağıra, mıncıklaya mıncıklaya, çocuğu haşat edecek derecede hışımla ve dünyada söylenmemiş sevgi sözcüğü bırakmamacasına. Ne şarkılar, ne türküler söylerim uğruna çığıra çığıra. Annesinin gülü, bülbülü derim mesela. Annesinin aşkı, canı, cananı, sevgilisi, göz bebeği, aşkların en güzeli, bazen hiçbiri kesmez sadece AŞK! derim ona. Bazen bildiklerim zayıf kalır, denk düşmez hissettiğim duygulara, bilmediğim kelimeler uydururum ardı sıra. Bir de ritimle söylediklerim vardır bunların arasında; “Annesinin gülosu, bülbülosu” diye gayet manasız ama beni rahatlatan bir saçmalık mesela.. “Annesinin canı, cananı.. diye devam eden..  Bir de içli türkülerim mevcuttur ama şimdi yok hiçbiri aklımda.

Selim son derece iyi akıl yürüten bir çocuktur. Benim bütün çirkefliğimi, gelgitlerimi uzun süre önce çözmüştür nitekim. Şimdilerde kızgınken derhal kaybolur ortadan. Bilir ki bu manyak anne bir iki dakika sonra pişmanlıklar içinde ve gözü yaşlı biçimde sırnaşmaya gelir. O da çok iyi kullanır bu halimi. Şimdiler de bir şey isteyince ve -hayır- cevabını alınca yahut kızgınlıktan sonra bu durumu fırsata çevirmek istediğinde benim söylediklerimi bana karşı kullanıyor. Suratını buruşturup, “Ne yani hayır mı diyorsun, tamam ben de bundan sonra senin aşkın, canın, cananın değilim!” Bazen bu noktada daha koyveririm, bazen de direnirim, işte o zaman daha acıtacak bir formülün peşine düşer ve “Bundan sonra senin gülon, bülbülon da değilim!” Oportünistliğini tetiklemek istemesem de gene de kırmak istemem yakaladığı bu şevki.. Hem bundan sonra  gideceği bir başka nokta da kalmamıştır. Çözümsüz kalmasına da kıyamam. Suyuna giderim çoğunlukla..

Ah miniğim neylersin, sen de gele gide bu anneye çatmışsın. İdare et gayri beni.